Azot (N)

– biologiczne wiązanie azotu odnosi się do procesu, w którym pośredniczą drobnoustroje, opartego na enzymatycznej „azotowej” konwersji azotu atmosferycznego (N2) do formy amonowej łatwo przyswajalnej przez rośliny. Mikroorganizmy wiążące N2 określane zbiorczo jako „diazotrofy” są w stanie wiązać biologicznie N2 w połączeniu z korzeniami roślin (bakterie brodawkowe) lub jako formy wolno żyjące (Azotobacter, Azospirillum oraz Herbaspirillum). Wolno żyjące diazotrofy mogą w sezonie produkować nawet 60 kg N ha. Ta grupa bakterii może stanowić dominujące, naturalne źródło azotu w ekosystemach pozbawionych roślin bobowatych. Ponadto obfitość bakterii azotowych w glebie poprawia dostępność nie tylko N ale także fosforu (P). Badania wskazują, że zawartość węgla i siarki w glebie wzrosła po zastosowaniu bakterii azotowych. Bakterie azotowe oprócz produkcji azotu w formie amonowej pozytywnie wpływają na proces rozkładu resztek organicznych, co z kolei zmniejszyło wchłanianie metali ciężkich przez korzenie. Bakterie azotowe mogą bezpośrednio wpływać na wzrost roślin poprzez syntezę roślinnych hormonów wzrostu np. kwasu indolooctowego (IAA), giberelin i cytokinin. Związki te mogą nie tylko zwiększać wzrost i plonowanie roślin oraz pobieranie składników odżywczych, ale mogą również pośrednio chronić rośliny żywicielskie przed fitopatogenami i stymulować inne pożyteczne mikroorganizmy glebowe.